Wigierski Park Narodowy

Wigierski Park Narodowy to jeden z największych parków narodowych w Polsce i jeden z czterech na Podlasiu. Jego sercem jest jezioro Wigry. Mimo, że na mapie widzimy sporo niebieskich „plam”, to wcale nie jest tak, że Park ogranicza się wyłącznie do jezior oraz pasa przybrzeżnego. Jego przeważającą część stanowią lasy, a konkretnie Puszcza Augustowska. Wigierski PN jest więc atrakcyjny dla miłośników kąpieli czy wylegiwania się na plaży, zwiedzania w kajakach, łódkach czy żaglówkach (bez silnika spalinowego), lubiących piesze wędrówki (szlakami lub ścieżkami edukacyjnymi) oraz rowerzystów. Ponadto, w zimie udostępnia trasy do narciarstwa biegowego.

Jak już wspomniałam, Wigierski PN założono na terenie łączącym w sobie różne krajobrazy – wspaniałą Puszczę Augustowską, polodowcowe jeziora charakterystyczne dla Suwalszczyzny oraz tereny typowo rolnicze. W granicach Parku znalazły się aż 42 jeziora. Największe i najgłębsze z nich to właśnie Wigry. Ma bardzo urozmaiconą linię brzegową, pełną półwyspów, zatoczek i wysepek; płycizn i głębin. Najważniejszą rzeką jest Czarna Hańcza, która przepływa m.in. przez Wigry.

Zwiedzając Park warto odnaleźć w lesie urocze dystroficzne jeziorka, tzw. suchary. Zresztą dość łatwo można do nich dotrzeć ścieżkami edukacyjnymi. Mimo, że latem jeziorka zachęcają do kąpieli należy pamiętać, że teren wokół nich stanowią często grząskie torfowiska. Poza tym są to jeziorka bezodpływowe, które mają swoje specyficzne właściwości np. taką, że wraz ze wzrostem głębokości, znacznie spada temperatura wody – nawet o 5C na 1 metr, a od pewnej głębokości są pozbawione tlenu, za to zawierają siarkowodór. Lepiej więc podziwiać je z brzegu.

A co na lądzie? Na przykład ok. 240 km szlaków turystycznych. Jeśli ktoś szuka inspiracji, którym się wybrać, może sprawdzić propozycje przedstawione na stronie Parku: http://www.wigry.org.pl/wedrowki/index.htm. Najbardziej charakterystyczne i cenne przyrodniczo miejsca poznacie spacerując po dobrze przygotowanych i dość krótkich ścieżkach edukacyjnych: „Suchary”, „Las”, „Płazy”, „Jeziora” i „Puszcza”. Ścieżki „Las” i „Suchary” znajdują się w pobliżu budynku dyrekcji Parku, gdzie można zaopatrzyć się w mapy i przewodniki, a także obejrzeć wystawę przyrodniczą. Kolejna wystawa – etnograficzna pt. „Ocalić od zapomnienia”- znajduje się przy leśniczówce, tuż obok ścieżki „Las”. W bazie rybackiej parku w Czerwonym Folwarku zorganizowano natomiast wystawę „Historia i tradycje rybołówstwa”.

Symbolem Wigierskiego PN jest bóbr, który po II wojnie światowej w Polsce był gatunkiem prawie wymarłym. Pojedyncze osobniki spotykano wyłącznie na terenie Suwalszczyzny, w tym w obrębie dzisiejszego Wigierskiego Parku Narodowego. Dlatego też jego populacja była odtwarzana m.in. na tych terenach. Spacerując po Parku można się jednak zastanawiać czy jego symbolem nie powinna być wiewiórka, których jest tam zatrzęsienie 😉 Oczywiście to nie jedyne zamieszkujące tam zwierzęta. Zarówno puszcza jak i jeziora stwarzają sprzyjające warunki do życia licznych gatunków. Swoje gniazda zakłada tam wiele ptaków m.in. kaczki, gągoły, tracze, dzięcioły, sowy, myszołowy czy jastrzębie. Teren parku zamieszkuje również wiele ssaków, płazów i owadów. Charakterystyczną rośliną są storczyki. Podobno rośnie ich tam 18 gatunków.

Spacerując po Puszczy Augustowskiej na pewno natkniecie się na nietypowe nacięcia na sosnach (inne niż serduszka z inicjałami czy nazwy klubów piłkarskich). W tym przypadku z fragmentu drzewa zdarto korę i wycięto rowki w kształcie „jodełki”. Jest to tzw. spała żywiczarska. Wykonano ją wiele lat temu, aby pozyskać żywicę balsamiczną, wykorzystywaną wtedy do uszczelniania i klejenia drewna, do produkcji farb, lakierów, leków, kosmetyków i… balsamowania zwłok. Innym przejawem wykorzystywania puszczy przez człowieka są dość liczne barcie, zakładane do dziś na obrzeżach.

Z przydatnych informacji dodam jeszcze, że na terenie Wigierskiego PN znajduje się piękna plaża – w pobliżu ścieżki „Las”. Park udostępnia 4 pola namiotowe. Większy teren można ogarnąć wzrokiem z punktów, platform i wież widokowych, które znajdziemy nad jeziorami np. w Kruszniku, w Starym Folwarku czy w Wigrach.

Będąc w Parku warto zwiedzić piękny, pokamedulski klasztor w Wigrach. Kameduli, sprowadzeni na te tereny przez króla Jana Kazimierza, osiedlili się na wyspie na jeziorze w 1668 r. W kolejnych latach wznieśli tam klasztor. Mieli ogromny wpływ na kolonizację Suwalszczyzny, wyludnionej od czasów wojen z Jaćwingami. Jeśli historia Was nie przekonuje, to dodam jeszcze, że w restauracji w refektarzu serwują naprawdę pyszne dania 🙂 Więcej o tym napiszę w osobnym artykule 🙂

A na zdjęciach Park wygląda tak: